De 100m was eerder op de avond om 18.30. Hoewel ik mijn serie won, was 11.54 een teleurstellende tijd, en had ik absoluut meer verwacht.
Gelukkig was de tweede race veel beter! Met de estafette startten we in een line-up die nieuw was (Nadine naar Dafne naar Marije naar mij), maar ik was op mijn bekende plek, en met een team met zoveel snelheid en ervaring, wisten we dat een snelle tijd mogelijk was. Ik ben dol op mijn plek als laatste loopster, maar het kan behoorlijk zenuwslopend zijn om te wachten tot het stokje bij jou aankomt. Het grootse deel van de race kan je alleen toekijken en wachten, kijkend naar je teamgenoten en hopen dat de wissels veilig zijn
Dat waren ze. En tegen de tijd dat Marije op mij af gerend kwam, liepen we vooraan. En dan begint de race pas echt voor mij… Het is moeilijk om te omschrijven wat er op dit soort momenten door je hoofd gaat, vooral ook omdat zo’n groot deel automatisme is geworden dat ik het me amper kan herinneren. Weten dat de rest van mijn team op me rekent zorgt voor een soort druk waardoor ik meestal beter loop, en afgelopen vrijdag was hierop geen uitzondering. Mijn 100m in de estafette kan weleens het snelst zijn als ik dit hele seizoen ben geweest, en we wonnen de race in een spectaculaire tijd van 42.33. Een van snelste tijden die we ooit hebben gelopen, en de op één na snelste tijd in de wereld dit jaar.